mijn allerliefste vriendin Esther de Bruijn

Als een bloem alleen in de weide,
Als een boom alleen in het bos,
Als een vis alleen in het water,
Alles en iedereen laat je los.

Als een kind zonder ouders,
Als een hond zonder baas,
Als een leven zonder passie,
Alles vliegt voorbij in een waas.

Je voelt je oncompleet,
Het klopt niet meer,
Er moet iets veranderen,
En je probeert het keer op keer.

Maar je staat er alleen voor,
Er is niemand die je helpt,
Alle deuren blijven dicht,
En je voelt je diep gekweld.

Waarom ben je er dan wel voor hun,
Waarom kan iedereen wel met jou praten,
Waarom troost jij iedereen keer op keer,
Terwijl je ze nu wel kan haten.

Hebben ze het dan niet door,
Dat jij je nu alleen voelt.
Dat jij het even niet meer weet,
Waar het leven eigenlijk op doelt.

Ze zien het niet omdat je blijft lachen,
Omdat je nog steeds leuke dingen doet,
Omdat je nog steeds grapjes maakt,
Terwijl het eigenlijk anders moet.

Je bent te bang om je gevoel te uiten,
Te bang om ook een keer te huilen,
Te bang dat ze het gek zullen vinden,
Omdat iedereen altijd juist met jou wil ruilen.

Tot dat de dag kwam,
Dat het niet meer ging,
Dat ik ook mocht huilen,
En iemand anders mijn tranen opving.

Die dag was zo indrukwekkend,
Met hier een traan en daar een snik,
Wants sinds die dag kijkt iedereen anders,
En zien en accepteren ze mijn ware ik.