one-ticket-to-heaven

Gedicht lezenHome Plaatsen Op verzoek Disclaimer Mail Pagina gedicht lezen Het gedicht Geen amen Angstige ogen Alleen veder gaan Gebroken hart Je bent weggegaan Nachten gestreden Tegen de pijn Geprobeerd te worden Wat ik niet kan zijn Je nam mij om wie ik was Je gaf me weg om wie jij bent Nu kan ik je zeggen Dat jij me echt niet kent Vervaagd is mijn zicht Nooit meer samen Gebeden niet verhoord Nee dit keer geen amen

Daar op die heuvel Met een horizon Als achtergrond Kinderen hand in hand Een glimlach Vanuit het hart Kinderen dansen Stil verlang ik Naar het kind zijn Wetend dat het niet kan Gewoon even dromen Ja fluister, ik zacht Dans lieve kinderen Kinderen van de ondergaande zon

De hemel kleurt zich somber Alsof ze vertalen kan mijn verdriet Ineengedoken, handen voor mijn ogen Niemand mag het zien de pijn Angst overheerst diep van binnen Ik verloor alles, inclusief mezelf Nu zit ik hier, ziels alleen Bloed fluistert pijnlijke verhalen Ik keer mijn rug naar de mensen Het maakt me niks meer uit Nu kies ik eens voor mezelf Laat mijn enige wens in vervulling gaan Er vliegt een meeuw naar de horizon Een diep geluk zal ze vinden Niet langer meer vermoeid Er klinkt een zachte melodie … Ik ben gestorven

Verward en gebroken Staar is over het meer Witte zwanen Doorbreken Het spiegelende water Soms blijkt een herinnering Geen herinnering Maar een stil verlagen Zo verlang ik vandaag Alweer naar jou Een traan verraad het gemis Nee, ik kan je nog steeds niet vergeten

Levens moe, als gevallen regen druppels Huilt haar hart bittere tranen Geen hoop, geen morgen, nooit meer Stappen worden zwaarder Sneeen worden dieper en dieper Woorden worden geluidloos Afgesloten, eenzaam, alleen Levens moe, als de ondergaande zon Een mooi einde van een pijnlijke dag Wanneer de nacht zal volgen En de maan opduikt uit het niets Soms staart ze uren naar dat licht Kan ze enkel zachtjes huilen Troosteloos, uitzichtloos, hopeloos Levens moe, als gevallen bladeren Die langzaam hun kleur verliezen En zullen sterven, koud en kil Ieder mens zal ze vergeten Het meisje blijft altijd even stil staan Smeekt dat ze ook zo'n blad mag zijn Verwaterd, vergeten, vervaagd

Als ik tegen je praten kon Zal ik zeggen geef nooit op Als ik maar even kon vertellen Dat zelfs pijn zijn tijden kent En ja, wonden zullen helen Maar jij, waar ben jij nu? Of beter gezegd waar ben ik? Als jij er weer bent? Waar is dan het meisje Die dit alles hoopvol schrijft Wanneer het hart huilt Alles wat er dan nog over is Ben jij, jij zwart duister persoon Jij die angstig zoekt naar mesjes Jij meisje, met die enge gedachtes Het ergste is dan dat ik mezelf kwijt ben Het meisje met de vele maskers Misschien is dat wel de goede redenering Ik ben jou, wanneer ik zachtjes huil Maar ik haat jou, ik haat dat meisje Dus eigenlijk haat ik mezelf Ja, ik weet het, het klinkt vaag Op zo’n moment dat ik de controle verlies Dat jij, mij weer bent, en jij het kleine meisje Hard slaat en overneemt tot mijn andere ik Dan kan ik enkel keihard schreeuwen Red me van mijzelf Want ik wil nog niet opgeven!

Alsof ze praat met de wind En huilt samen met de maan Dansend met de eenzame vogels Gevallen, niet meer op kunnen staan Ineengedoken als een ballerina Die met haar laatste kracht Sierlijk en bewogen danst In het diepst van de nacht Zittend in een hoekje Armen om haar lichaam geslagen Zit ze snikkend en bevend te wachten Op haar laatste dagen Met een schepje en een steen Vlucht ze naar haar eigen graf Graaft met haar overgebleven krachten Met modder besmeurd,het is mijn straf In haar lichaam staat sorry gekrast Voor degene die haar missen zal Al zullen het er weinig zijn Ze liep namelijk al jaren in een dal De laatste stappen worden gezet Ze krast in de steen ik ben weggegaan Want ik ben een waardeloos schepsel Daaronder stond, ''liefs het meisje zonder naam'' .

Vergeet alle woorden die zijn gezegt Vergeet alle gebaren gelogen of oprecht Vergeet mijn daden en bovenal de pijn Vergeet mijn lach ik zal nooit gelukkig zijn Vergeet gewoon mij want ik zal weggaan Vergeet mijn gezicht maar bovenal mijn bestaan Ik zal nu niet liegen Ik zal eerlijk zijn hoor Het leven is een spel en ik, ik verloor...

Schuifelende voeten, zwaar gewicht Bedrogen, vergeten, veranderd, verplicht! Snakkend naar adem, het lukt niet meer Zelfs het hart dat klopt, doet zo zeer Kromme rug, een gebogen hoofd Verbannen, verslagen, uitgedoofd! Lege kamer, diepe zwarte nacht Kan niet meer, zegt ze zacht Knikkende knieën, laatste gebed Verloren, verdronken, verzet! Smekende handen, te moeilijk bestaan Ze schreeuwt, ik stop het is gedaan! Was dat wat je voelde beste vriendin?